Ik geniet heerlijk van het ochtendzonnetje op mijn ochtendwandeling met Ziggy. We meanderen door de stad. Klein straatje in, klein straatje uit. Na ongeveer 5 minuten komen we op een breed pad uit. Ziggy snuffelt even aan een grassprietje en wanneer hij weer opkijkt, nadert een mevrouw gehuld in een compleet zwarte Burka ons. Dat zien we bijna nooit…
Wat als je hond blaft naar alles dat anders/nieuw is, zoals mensen met wandelstokken of met capuchon op…
Ziggy loopt verder, hier en daar snuffelend en een beetje van links naar rechts wiebelend aan de lijn. De mevrouw vindt hij niet interessant. Ik denk terug aan vroeger, jaren geleden toen ik nog in Amsterdam woonde met hem. Als we dan op zo’n pad liepen en er kwam iemand aan, wie dan ook, was hij allang gaan stilstaan en keihard gaan blaffen. En als we iemand met een paraplu, capuchon op of Burka aan waren tegengekomen, dan was het helemaal houden en keren. Haren omhoog en keihard blaffen…
Stiekem kruipt er een glimlach over mijn gezicht. Inmiddels snap ik dat dat heel normaal was, wat hij vroeger deed. En ook waarom. En ik weet ook dat hij niet meer zo gaat blaffen, omdat hij dat niet meer nodig heeft. Ik kijk even opzij naar Ziggy. Vol trots. Hij vindt haar gewoon niet interessant! De vrouw is bijna bij ons als ik een beetje spanning in Ziggy zijn lichaam zie. Ik blijf rustig. Hij weet hoe hij dit kan oplossen, zonder mijn hulp, en zelfs al lukt hem dat vandaag by some miracle niet, dan weet ik hoe ík hem kan redden.
Wist je dat je je hond zelf kan leren kiezen om niet te blaffen, zichzelf af te leren te blaffen? Maar dat je het ook zelf erger kan maken?
Hij buigt zijn lichaam een beetje en zet 3 stappen naar rechts, weg van de vrouw. Ik strek mijn rechterarm uit om hem wat ruimte te geven. Ik denk weer aan jaren geleden, toen ik allang mijn riem helemaal had ingekort in zo’n situatie. Nu sleept ‘ie zowat over de grond. ‘Nee, niet doen, niet doen,’ had ik dan naar hem had geroepen en ondertussen aan de lijn getrokken. Toen dacht ik nog dat ik daarmee kon voorkomen dat hij zou uitvallen. Nu weet ik inmiddels dat dat eerder averechts werkt.
‘’Wat een hond,’’ fluister ik naar mezelf. Ziggy voelt zich duidelijk niet op zijn gemak en zoekt daar zelf een oplossing voor. Wow. De vrouw loopt nu pal naast ons, Ziggy kan niet verder naar rechts. Hij kijkt de mevrouw even aan, kijkt dan zelf weg, gromt heel zachtjes, stopt en kijkt mij vervolgens aan. Wow. Vroeger was zijn blik vast blijven hangen op de mevrouw, had hij niet weg kunnen kijken. Nu doet hij dat gewoon zelf…
‘’Goed gedaan hoor jongen.’’ Moedig ik hem aan. Om hem te ondersteunen gooi ik een koekje naar voren, zodat hij even de adrenaline uit zijn lijf kan rennen. Maar eigenlijk had hij dat niet eens nodig. Zijn lijf ontspant weer en we lopen verder. In de ochtendzon.
Je reactieve hond van blaffen naar mensen en honden geweldig vinden? Nee, maar dat hoeft ook niet.
Je hond hoeft mensen niet leuk te vinden. Je hond mag zich best ongemakkelijk voelen en dat even uiten (grommen). Jij voelt je ook wel eens ongemakkelijk, toch? En jij gromt daar dan ook even over, naar je vrienden? Of je partner? Zolang je de voorbereiding, het fundament, de tools & de kennis maar hebt om dat op een sociaal geaccepteerde manier te verwerken, uiten en jezelf te helpen. Zo mag Ziggy best even grommen in zo’n situatie, want ik weet ook dat hij vervolgens kiest voor een veilige, helpende manier om weer van dat ongemak af te komen.
Wil jij ook dat je hond blaffen naar mensen en honden afleert? Dat je weer de andere kant op kunnen kijken terwijl honden/mensen/etc. jullie naderen? Wil jij ook dat je hond zijn eigen problemen oplost? Plan een (gratis) problem solving mini-consult in en dan kijken we samen of ik jou & je hond met mijn expertise én ervaring als reactiviteitsspecialist kan helpen naar ontspannen honden (of mensen) passeren met je hond.
Ontzettend veel wandelplezier,
DJ
