Pessimisme bij honden a.k.a. de zwarte hond aan de flexilijn
Het is een druilerige dinsdagmiddag als ik mijn huis uit stap. Zonder honden. Dat is raar. Ga ik nu gewoon wandelen zonder mijn honden? Yep. TLDR; goed voor je stresslevel én de training van je reactieve hond. Ik heb mijn noise-cancelling headset op. Vandaag wil ik gewoon even wandelen en de boel de boel laten. De wereld de wereld laten zijn. Gewoon zijn.
Ik loop richting het grindpad dat ik vaak neem als begin van de wandeling. Ik zie dat het gras om me heen al een tijdje niet is gemaaid en het ziet er uitnodigend uit. Zo half verstopt te zitten. Met grote passen baan ik me een weg door het gras, een stukje van het pad af, en ga ik zitten. Podcast aan.
‘’NEE!’’ Roept iemand KEIHARD en veel te dichtbij. Dwars door mijn noise-cancelling heen. Zo’n 10 meter van me vandaan staat aan mevrouw met in haar rechterhand een flexi-lijn. Ze hangt er aan alle macht aan. Bijna pal voor mijn neus, aan het einde van de neon-gele band die uit de flexi-lijn verschijnt, staat een kortharige zwarte hond mij verschrikt aan te kijken.
Doe dit vooral NIET als jouw hond wel eens plotseling stilstaat…
Ik kijk weg van de hond door mijn hoofd langzaam weg te draaien. Hij zag zomaar een grasmonster én, zie ik hem denken: alles wat nieuw is en alles wat anders is: is eng! De hond probeert uit alle macht bij me weg te komen, terwijl hij aan de grond genageld staat. Ondertussen, aan de andere kant van de flexi-lijn, probeert de vrouw zowel haar hond bij zich te roepen, aan de lijn te trekken, NEE! Te roepen als de lijn in te halen. Ik vind het een knap staaltje multi-tasken. Dat doe ik haar niet na.
Eindelijk durft hij dan bij me weg te lopen, hij is wat aan me gewend en ik eet hem blijkbaar niet op. Hij kronkelt en maakt een soort omtrekkende beweging bij me vandaan. Al die tijd houdt hij me strak in de gaten. De vrouw glimlacht een beetje beschaamd naar me. Ik haal mijn schouders op en glimlach vriendelijk terug. Ik zat daar immers ineens als eng bosmonster in het gras. Je hond mag best hond zijn. En je hond mag best schrikken, zich ongemakkelijk voelen.
Ik sta op van mijn verstoorde rustplek en wandel langzaam achter de vrouw en de hond aan. Die kant wilde ik immers ook op. Dat blijkt teveel voor de hond. Hij draait zijn hoofd naar me om en verstijft compleet. Een zittend grasmonster is tot daar aan toe. Maar eentje die je achtervolgt?! Ik zie de paniek in zijn ogen.
En toen ontstond er: een bijtrisico…
‘TOE, TOE NOU!’ roept de vrouw. Ze probeert de hond mee te trekken, maar die verzet écht geen poot meer. ‘Rothond,’ hoor ik haar mompelen. Ik snap haar wel. Het gedrag van de hond is ook irritant. Zeker als je niet snapt waarom hij dat doet. Hij staart me aan zonder me aan te kijken, zijn hele lijf gespannen. De vrouw hangt haar hele gewicht tegen de hond in. Niets helpt. Op 10 meter afstand, met het handvat van de flexi-lijn in haar handen.
Die hond met die hoeveelheid spanning op zo’n smal paadje ga ik niet passeren. In het beste geval beleeft de hond een ontzettend vervelend paniekmoment, wat ik hem niet gun, in het ergste geval bijt hij me, waar ik niet zoveel behoefte aan heb. En dus banjer ik vol overgave het hoge gras in en maak een soort omtrekkende beweging om de hond heen. Zodra hij ziet dat ik hem niet meer van voren nader, begint hij rustiger te ademen en ontspant zijn lichaam een beetje.
Wat moet jij dan wél doen, zodat je hond niet reactief wordt… en waarom dat alles met pessimisme te maken heeft:
Er gebeurde niets toch? Hij blafte niet naar me, beet me niet? Maar ik schrijf niet voor niets zo’n blog…
Deze hond is één van velen die het glas als halfleeg ziet. Pessimisme, noemen we dat. Ook wel: alles dat nieuw/anders is, is eng. Misschien herken je dat wel aan je eigen hond. Soms reageert hij op mannen met een pet op, pionnen die midden op de weg staan en mensen met grote regenjassen. Soms doet ie dat wel vaker. En dat is super logisch, want evolutionair gezien bleef je zo het langst leven. Nu hebben we er niet zo veel meer aan. Maar zo werkt het brein.
Maar…Dat kan zo omslaan naar reactiviteit. En dit is waarom:
Laten we bovenstaande situatie eens nemen: de hond kreeg schrok bij het plotseling zien van mij in het gras. GEVAAR! Als ik was opgestaan, was de hond nóg meer geschrokken en naar me gaan blaffen. Ik was dan ook geschrokken en was achteruit gegaan. Yes, succes! Denkt de hond dan. Ik voel me weer veilig. Dus, blaffen = veilig. En zo makkelijk is je hond reactief geworden.
Helaas…Ook in dit geval…
Ongeveer 3 maanden later kom ik de zwarte hond nog eens tegen. De mevrouw heeft inmiddels een korte lijn. De hond blaft naar bijna elke voorbijganger.
Dus, wat ga jij anders doen:
- Als je hond stopt omdat hij meer informatie wil verzamelen: laat hem! Honden hebben informatie nodig om zich veilig te voelen, de één meer dan de ander.
- Als je hond uit een situatie wil: geef hem de ruimte! Als je hem leert dat hij kan vluchten, zal hij dat kiezen in plaats van vechten (lees: blaffen, springen).
- Laat je terughoudende hond uit aan een korte lijn, zodat er geen gevaar ontstaat voor de hond én de wereld en je hond niet per ongeluk achter een eng grasmonster aan kan lopen.
- Als er een eng grasmonster (kan vanalles zijn hè!) op je hond af loopt, je hond bevriest en je kunt niet wegkomen: til hem op en loop weg als dat lukt of ga pal voor hem staan met de lijn in je handen achter je rug. Zo geef je hem een veilig ‘muurtje’ om achter te schuilen.
Heb jij een terughoudende hond en wil jij voorkomen dat hij reactief gaat worden? Abonneer je op de BlafMail en krijg gratis tips & tricks over reactiviteit! Is jouw hond inmiddels die blaffende schrik van de buurt? Vraag hier een gratis problem-solving consult aan om te kijken hoe mijn expertise en ervaring voor jou en je hond van waarde kunnen zijn.
